Dát het heelal uitdijt weten we al sinds 1927, toen Edwin Hubble het idee van het uitdijende heelal van George Lemaître dankzij de roodverschuiving van sterrenstelsels kon bevestigen, en dat het heelal versneld uitdijt weten we sinds 1998, door twee onafhankelijke teams van sterrenkundigen gemeten met behulp van type Ia supernovae. Die versnelling in de uitdijing van het heelal begon zo’n vier miljard jaar geleden en wel op het moment dat de donkere energie (Λ) sterker werd dan de zwaartekracht van (donkere) materie.
Daarmee begon de fase van donkere energie, volgend op de fase van dominantie van materie, die op haar beurt weer volgde op de fase van stralingsdominantie. Recent is een poging gedaan om die verschillende fasen in de evolutie van het heelal niet te beschrijven met standaard-kosmologie á la het ΛCDM model, maar met thermodynamica, het onderdeel van de natuurkunde dat de interacties bestudeert tussen grote verzamelingen van deeltjes op een macroscopisch niveau. Die thermodynamica stamt al uit de 19e eeuw, maar Mariano de Souza (São Paulo State University) en zijn collega’s denken dat hij nog zeer bruikbaar is.
Lees verder op: Astroblogs