De meeste sterrenstelsels, waaronder onze Melkweg, herbergen een superzwaar zwart gat in hun centrum. Deze hebben doorgaans een massa vergelijkbaar met miljoenen zonnen. Het merendeel hult zich in de eeuwige duisternis van het heelal, zonder een spoortje na te laten. Sommige hebben echter grote hoeveelheden materiaal in hun omgeving om zich mee te voeden. Dit transformeert ze in een schitterend lichtbaken dat hun hele sterrenstelsel doet verbleken. Gezien hun compacte formaat en grote afstand tot de aarde verschijnen deze actieve kernen als stipjes aan de nachthemel, zoals de sterren in de Melkweg. Daarom werden ze vroeger quasi-stellaire objecten genoemd—kortweg quasars.
De meeste quasars bevinden zich in het verre, vroege heelal, maar I Zwicky 1 zweeft relatief dichtbij op minder dan een miljard lichtjaar van de aarde. Dit biedt astronomen een handig laboratorium om de extreme omstandigheden in quasars te bestuderen. Een team van sterrenkundigen onder leiding van Anna Juráňová (SRON) en onder wie Elisa Costantini (SRON) heeft nu voor het eerst zijn uitvloeiende gasstromen in kaart gebracht. Met behulp van de Hubble-ruimtetelescoop hebben ze de eigenschappen achterhaald van vier geïoniseerde gaswolken die met snelheden van 60, 280, 1950 en 2900 kilometer per seconde worden weggeblazen.
Lees verder op: Astroblogs