Een nieuwe studie suggereert dat Uranusmaan Miranda een wateroceaan onder zijn oppervlak kan hebben, een bevinding die veel aannames over de geschiedenis en samenstelling van de maan in twijfel trekt en hem in het gezelschap kan plaatsen van de weinige werelden in ons zonnestelsel met mogelijk levensonderhoudende omgevingen. “Om bewijs te vinden van een oceaan in een klein object als Miranda is ongelooflijk verrassend,” zei Tom Nordheim, een planeetwetenschapper aan het Johns Hopkins Applied Physics Laboratory (APL) in Laurel, Maryland, en co-auteur van de studie gepubliceerd in The Planetary Science Journal.
“Het helpt bij het opbouwen van het verhaal dat sommige van deze manen bij Uranus echt interessant kunnen zijn, dat er mogelijk meerdere oceaanwerelden rond een van de meest afgelegen planeten in ons zonnestelsel zijn, wat zowel opwindend als bizar is.” Onder de manen in het zonnestelsel valt Miranda op. Op de weinige beelden die Voyager 2 in 1986 vastlegde, is te zien dat Miranda’s zuidelijke halfrond (het enige deel dat we hebben gezien) een Frankenstein-achtige mengelmoes is van gegroefd terrein dat wordt afgebakend door ruwe littekens en kratergebieden, als vierkanten op een dekbed. De meeste onderzoekers vermoeden dat deze bizarre structuren het resultaat zijn van getijdenkrachten en verhitting binnenin de maan. Caleb Strom, een promovendus aan de Universiteit van North Dakota die samenwerkte met Nordheim en Alex Patthoff van het Planetary Science Institute in Arizona, onderzocht de Voyager 2-beelden opnieuw. Het team probeerde de raadselachtige geologie van Miranda te verklaren door de oppervlaktekenmerken terug te draaien en zo te achterhalen wat de inwendige structuur van de maan moet zijn geweest om de geologie van de maan te vormen als reactie op de getijden.
Lees verder op: Spacepage