NASA’s Voyagers zijn met recht de onverschrokken pioniers van de kosmos. De Voyager-1 bevindt zich momenteel op een duizelingwekkende afstand van zo’n 24,5 miljard kilometer van de aarde en is daarmee het verste door de mens gemaakte object dat ooit de ruimte in is gelanceerd. Inmiddels zeilt de sonde alweer zo een vijf jaar door de immense interstellaire ruimte, het passeerde destijds de heliopauze ‘grens’ van het zonnestelsel, op de voet gevolgd door zijn ’tweelinghelft’ de Voyager-2. NASA probeert deze, waarschijnlijk laatste jaren van de sonde te gebruiken om nog zoveel mogelijk informatie uit de eenzame maar volhardende Voyager-1 te halen. Want af en toe zijn er problemen. Zo hapertde recent het stuwraketsysteem, en is dit vervangen door een secundair systeem opdat ervoor gezorgd kan worden dat het vaartuig zijn radioantenne op de aarde gericht kan houden. Voyager 1’s radiosignalen doen er 22,5 uur over om de afstand te overbruggen, wat zorgt voor de nodige radiopauzes in de ‘gesprekken’.
Een van de redenen voor de lange levensduur van Voyager is hoe ingenieurs van NASA en het JPL in Californië, de falende systemen weer oplappen, zeg maar. Dit is extra knap als je bedenkt dat vele van de oorspronkelijke ingenieurs inmiddels al gepensioneerd of overleden zijn, en de handleidingen verouderd. Het meest recente probleem is een van de drie stuwraketsystemen aan boord. Het systeem dat momenteel wordt gebruikt, is het trajectcorrectiemanoeuvre-stuwkrachtsysteem, dat wordt gevoed door vloeibare hydrazine. Dit resulteert in tientallen milliseconden lange gasstoten, zo’n 40 per dag, om de hoofdantenne op de aarde gericht te houden.
Lees verder op: Astroblogs