NASA’s Voyager 2 flyby van Uranus tientallen jaren geleden gaf wetenschappers een beter inzicht in de planeet, maar introduceerde ook onverklaarbare eigenaardigheden. Een recente duik in de gegevens heeft antwoorden gegeven. Toen NASA’s Voyager 2 ruimtesonde in 1986 langs Uranus vloog, bood het wetenschappers de eerste, en tot nu toe enige, glimp van dichtbij van deze vreemde, zijdelings draaiende buitenplaneet. Naast de ontdekking van nieuwe manen en ringen werden wetenschappers geconfronteerd met verbijsterende nieuwe mysteries. De geënergetiseerde deeltjes rond de planeet tartten hun begrip van hoe magnetische velden werken om deeltjesstraling op te vangen en Uranus kreeg de reputatie een buitenbeentje in ons zonnestelsel te zijn.
Uit nieuw onderzoek waarin de gegevens zijn geanalyseerd die 38 jaar geleden tijdens die flyby zijn verzameld, blijkt nu dat de bron van dat mysterie een kosmisch toeval is: Het blijkt dat de planeet in de dagen vlak voor de flyby van Voyager 2 getroffen werd door een ongewoon soort ruimteweer dat het magnetische veld van de planeet platdrukte en de magnetosfeer van Uranus dramatisch samendrukte. “Als Voyager 2 slechts een paar dagen eerder was aangekomen, zou het een compleet andere magnetosfeer op Uranus hebben waargenomen,” zei Jamie Jasinski van NASA’s Jet Propulsion Laboratory in Zuid-Californië en hoofdauteur van het nieuwe werk dat is gepubliceerd in Nature Astronomy. “Het ruimtevaartuig zag Uranus in omstandigheden die maar ongeveer 4% van de tijd voorkomen.”
Lees verder op: Spacepage